Verslag Workshop Praktijkspeuren
Op 3 maart was de workshop praktijkspeuren, georganiseerd door de NVSW samen met Henk en Brenda Bouman van Speurhonden Training Center, een hondenschool voor praktijkspeuren. Er waren aardig wat mensen op af gekomen met ongeveer tien(?) honden.
's Morgens tijdens de koffie kregen we informatie over de geschiktheid van alle honden voor speuren en over hoe honden een spoor kunnen volgen. Huidschilfers die we verliezen zijn daarin erg belangrijk. Ook over hoe bevredigend het voor honden is om deze activiteit te doen, waarbij ze zich heel erg moeten concentreren.
De honden krijgen de geur van een vermiste persoon aangeboden en gaan die persoon zoeken. Ze lopen altijd aangelijnd. De hond geeft de richting aan en de baas volgt, met de lijn van tien meter waarop steeds spanning moet blijven.
Na de koffie en informatie zijn we het bos in gegaan om een eerste oefening te doen: wennen aan het gebruik van een lange speurlijn. Dat was een nuttige oefening want er zijn een aantal dingen waar je op moet letten, b.v. dat de lijn niet in de knoop raakt of ergens achter haakt, dat je de hond niet afleidt, b.v. door tegen hem te praten en zijn naam te noemen.
Na de lunch werden er twee groepen gemaakt: een met trainer Henk en een met Brenda. De honden moesten om de beurt een speuropdracht doen: de trainer zoeken die zich verstopt had een eindje verderop. Er werd gebruik gemaakt van portofoons. Zo kreeg de "handler" van de speurende hond aanwijzingen en ook de achterblijvende groep, ook met een portofoon, kon deze instructies volgen.
De honden slaagden er allemaal in de "vermiste persoon" te vinden. Ze gingen enthousiast aan de slag. Ik moet er wel bij vertellen, dat ze een lekker stukje worst kregen als de trainer zich verwijderde en ook als ze deze gevonden hadden.
Ik vond het een interessante workshop. Je moet goed naar je hond kijken en leert iets over zijn mogelijkheden . Ik had de indruk dat ook de andere deelnemers het een leuke dag vonden.
Carla Kooistra
Bij praktijkspeuren is de hond de baas
Wist u dat:
- Een persoon per minuut 10.000 tot 40.000 huidcellen verliest, die uiteindelijk op de grond belanden?
- Je daarmee een spoor achterlaat dat elke hond feilloos kan (leren) traceren?
- Je bij praktijkspeuren je hond niets in de weg mag leggen en jij zelf je hond moet volgen in plaats van andersom?
- Een hond behalve met zijn neus ook met zijn mond ruikt door middel van het orgaan van Jacobson?
- Praktijkspeuren verslavend is voor baas en hond?
Dit allemaal en nog veel meer kregen de ongeveer 20 deelnemers aan de workshop praktijkspeuren op zondag 3 maart te horen van de zeer gedreven en deskundige instructeurs Henk en Brenda Bouman. We kregen het niet alleen te horen maar hebben het ook aan den lijve ervaren. Baas en hond vormen hierbij een koppel dat alleen door goede samenwerking het speuren tot een goed einde weet te brengen. Doel is een vermiste persoon (de sporenloper) die een kronkelig pad door het bos volgt en zich achter een dikke boom verschuilt, terug te vinden. De kunst, voor de baas, is de speurlijn steeds zo strak te houden dat de hond voorop gaat en de baas de hond volgt. Als je hond het even niet weet moet je de verleiding weerstaan om dan maar zelf de leiding te nemen. Vooral bij een kruispunt, waar het spoor alle kanten op kan waaien, bleek dat lastig. Toch slaagde tot ieders verrassing elk koppel in de opdracht.
Het speuren begint met het aanbieden van de geur, bijvoorbeeld aan een stukje textiel, van de op te sporen persoon aan de hond. De sporenloper vertrekt en zodra deze uit het zicht is geeft de ‘handler’ het sein ‘zoek’ aan zijn hond. En daarna gaat het los. Daarna mag je niets meer tegen je hond zeggen of enige ander signaal afgeven, om de concentratie van de hond niet te verstoren. Zo bereik je samen het doel. En natuurlijk is het groot feest als de ‘vermiste persoon’ teruggevonden is.
Het leuke voor mij was vooral dat je hiermee anders naar je hond gaat kijken en ervaart dat hij in bepaalde opzichten veel knapper is dan jij.
Henk en Brenda, hartelijk dank voor deze onvergetelijke ervaring.
Jo Simons
Baasje van Tibbe
